Διακόσια χρόνια πέρασαν. Αυτό που δεν πέρασε –και δεν φαίνεται να περνά– είναι η αμηχανία μας. Τι να την κάνουμε την επέτειο και τους καπεταναίους; Αυτοί τα βάλαν με μια αυτοκρατορία. Εμείς παζαρεύουμε τα τσιμέντα. Παζαρεύουμε και τις βουνοκορφές. Σκοτούρα είναι οι κληρονομιές. Καλύτερα να τις αποποιείσαι και να παριστάνεις τον χουβαρντά.
Ας περάσει έτσι η επέτειος της εθνεγερσίας. Με παράτες και δεκάρικους. Να κουνήσουμε τα σημαιάκια μας, να πούμε (και καλά) φιλειρηνικά τραγουδάκια, να συγχαρούμε τέλος πάντων τους εαυτούς μας που τσίφτικα βολτάρουμε από διαπραγμάτευση σε διαπραγμάτευση και να επιστρέψουμε με ομοθυμία στα καθημερινά μασκαριλίκια μας.
Μην χαλάμε την ζαχαρένια μας με βωμούς και εστίες.
Άλλωστε κανείς δεν ζυγώνει σε θυσιαστήριο. Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες, γίναν μουσεία που πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες. Και την σκευή των μυσταγωγών τη νοικιάζουμε στα μουσεία ανά την οικουμένη.
Όσο για τις εστίες, αυτές είναι υποθηκευμένες μέχρι κεραίας και με την βούλα στις ξένες τράπεζες.
Αλλά γι’ αυτά, να μην πούμε τίποτα και κακοκαρδιστούμε. Προέχει η ομοψυχία!
Οι μερακλήδες, ας φωνάξουμε κι ένα: «τα σύνορά μας είναι στην Κερύνεια» – τζάμπα είναι. Αλλά ποια σύνορα ρε πατριώτες; Τα σύνορα της αποικίας μας; Αυτά, πράγματι, είναι ίσα μ’ εκεί κι ακόμη παραπέρα.
Αν θέλαμε όμως να τιμήσουμε την αψηφισιά εκείνων που, όχι απλώς αφήσαν την βολή τους αλλά, πέρασαν λεπίδι δίκοπο τις ζωές τους, κι εμείς άλλα θα κάναμε.
Και πρώτα απ’ όλα θα κοιταζόμασταν στον καθρέφτη καλοί μου φασουλήδες.
Κι αν βγάζαμε τις παραμορφωτικές διόπτρες μας, θα βλέπαμε ότι εκείνος ο αγώνας έμεινε στην μέση – κοντά στο δίκοπο λεπίδι που λέγαμε παραπάνω κι η αχαριστία όσων ρητόρευαν πριν από μας. Κι ότι η λαϊκή κυριαρχία είναι το ίδιο ζητούμενη με την εθνική ανεξαρτησία. Κι ότι η επιτρόπευση και η συνακόλουθη ενεχυρίαση, δεν είναι παρά οι ομολογίες της αποτυχίας μας να τιμήσουμε, στην πραγματικότητα, εκείνον τον αγώνα που, να με συμπαθάτε, έγινε για να γιορτάζουμε κάθε μέρα την Ελευθερία κι όχι για σβήνουμε, μια στο τόσο, κεράκια σε πάρτι αθλίων γενεθλίων.
Καλύτερα, κοιμήσου Περσεφόνη…
Υ.Γ. «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης» του Νίκου Γκάτσου ανήκει στον κύκλο τραγουδιών «Τα Παράλογα» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Ο συνθέτης μεταξύ άλλων επισημαίνει στο οπιθόφυλλο του δίσκου ότι «τα Παράλογα είναι ένας κύκλος λαϊκών τραγουδιών για σιωπηλή και κατ’ ιδίαν ακρόαση. Το θέμα των τραγουδιών είναι η αθάνατη Ελλάδα σ’ όλη την ένδοξη διαδρομή της και γι’ αυτό απαιτείται απ’ τους ακροατές προσήλωση, θρησκευτικότης και ει δυνατόν νηστεία- χωρίς να σημαίνει αυτό ότι Τα Παράλογα πρέπει να ακούγονται μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή Τα Παράλογα αποτείνονται σε μια σιωπηλή κατηγορία ανθρώπων που δύσκολα συναντά κανείς στον Ελλαδικό χώρο. Κι εδώ είναι η τόλμη αυτής της εργασίας. Περιττό να προσθέσω, ότι η συμμετοχή τόσων εθνικών κεφαλαίων στην ερμηνεία του έργου (Μερκούρη, Φαραντούρη, Θεοδωράκης), καθιστά τον δίσκο γνήσια εθνικόφρονα χωρίς αμφισβήτηση για το ήθος και για τους στόχους του».
Η εικόνα της ανάρτησης είναι έργο του Χρήστου Μποκόρου.
Published by