του Λιάκου Γαρδικιώτη
Συμπληρώνω φέτος 50 χρόνια πάνω σ’ αυτό τον τόπο και δεν έχω καταλάβει ακόμα τι είναι αυτή η δημοκρατία. Άσε που από παιδί ακούω για την πρέπουσα περηφάνια που πρέπει να έχω καθότι γεννήθηκα στον τόπο που τη γέννησε.
Ο Κουτσούμπας μιλάει για δημοκρατία. Ο Κασιδιάρης το ίδιο. Ο Τραμπ το ίδιο. Άλλος τη λέει Νέα δημοκρατία, άλλος Χριστιανική δημοκρατία. Άλλος λαϊκή δημοκρατία της τάδε χώρας, άλλος κοινοβουλευτική δημοκρατία, άλλος προεδρευομένη δημοκρατία. Αν εξαιρέσω τα θεσμικά επίθετα που οφείλω να σέβομαι, η δημοκρατία σήμερα, μου θυμίζει τροτέζα που κυκλοφορεί και ενίοτε κακοποιείται από τον νταβαντζή της.
Με τα σημερινά δεδομένα δε βγάζω άκρη. Ας πάω, λέω, στην αρχαία Αθήνα, την μητέρα της δημοκρατίας. Εκεί, οι γυναίκες δεν ψηφίζουν. Υπάρχουν χιλιάδες δούλοι ή απελεύθεροι, που και αυτοί δεν ψηφίζουν. Μπερδεμένα κι εδώ τα πράγματα.
Τι είναι τέλος πάντων αυτή δημοκρατία;
Θα μου πει κάποιος, την εξυπνάδα, πως είναι αυτό που μπορώ και κάνω αυτή τη στιγμή. Να γράφω δηλαδή και να μιλάω ελεύθερα. Άλλος θα μου πει πως πρέπει να ντρέπομαι για την αμορφωσιά μου. Ναι, θα συμφωνήσω μαζί σας. Αλλά θέλω κάποιος, γραμματιζούμενος που λένε και στο χωριό μου, να μου πει. Θέλω να μάθω. Θέλω να μορφωθώ.
Ο Γιανναράς, πριν από χρόνια μας μίλησε για την “απανθρωπία του δικαιώματος”. Καλώς με το δικαίωμα. Με τη δημοκρατία τι γίνεται;
Μα είναι το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθε. Ο νόμος μάλιστα είναι σαφέστατος. Η ψήφος είναι υποχρεωτική. Και το δικαίωμα που πάει; Υπερβαίνει το νόμο της δημοκρατίας; Κι αν ναι, γιατί δεν καταργούμε αυτόν το νόμο; Σοφιστείες θα μου πείτε, και θα συμφωνήσω πάλι.
Δεν δέχομαι όμως να μου πει κάποιος, πως αυτός ο νόμος για την υποχρεωτική ψήφο, εφαρμόζεται. Καταστρατηγείται και μάλιστα την ημέρα που όλες οι γελοίες φατσούλες των πολιτικών τη χαρακτηρίζουν ως γιορτή της δημοκρατίας. Και είμαι έτοιμος να ανακαλέσω κάθε χαρακτηρισμό αν κάποιος μου δείξει έναν, μόνο έναν, ανυπάκουο πολίτη στο νόμο της Ελληνικής δημοκρατίας, που έχει βέβαια κληθεί να απολογηθεί στη δικαιοσύνη για αυτή την ανυπακοή – παρανομία.
Τώρα θα ανακαλέσω τις φτωχές μου γνώσεις στα μαθηματικά.
Δεν θυμάμαι ποτέ αν η συμμετοχή, του εκλογικού σώματος σε κάθε εκλογική αναμέτρηση να έχει ξεπεράσει το 55 ή 60%. Αν κάνω λάθος συμπαθάτε με. Από αυτό το ποσοστό συμμετοχής ( ή παράνομης αποχής) προκύπτουν κυβερνήσεις με ποσοστό 38% ως 40% περίπου. Αν γίνει και η αναγωγή αυτού του ποσοστού στο σύνολο του εκλογικού σώματος ή στο σύνολο του ελληνικού λαού, τότε μήπως μιλάμε για ολιγαρχία;
Από την άλλη, κατά τις προεκλογικές περιόδους, εκατοντάδες τηλεοπτικά σποτ μας προτρέπουν για τη συμμετοχή μας στις εκλογές. Στη γιορτή της δημοκρατίας! Μας προτρέπουν δηλαδή με ιδιαίτερο γλυκό και παραινετικό τρόπο να εφαρμόσουμε τον νόμο και μας κλείνουν και το μάτι ότι… δεν τρέχει και τίποτα αν δεν τον εφαρμόσουμε. Μα γιατί δεν κάνουν το ίδιο και για τους φόρους; Για την παράνομη οδήγηση; Και για κάθε τι παράνομο;
Τώρα θα μου πείτε πως σκέφτομαι απλοϊκά. Από τη μια μεριά έχουμε ανθρώπινες ζωές και έσοδα του κράτους και από την άλλη ψήφους. Δεν είναι το ίδιο…
Έλα όμως που το κλείσιμο του ματιού στις (παράνομες) εκλογές είναι το ίδιο μάτι που κλείνει και σε άλλες παρανομίες. Στις μίζες για τα νοσοκομεία που πεθαίνουν άνθρωποι ( συμπολίτες μας όπως είναι της μόδας τελευταία) στις μίζες για τα δημόσια έργα που σκοτώνονται άνθρωποι, κτλ, κτλ.
Να το προεκτείνω;
Μήπως αυτό το μάτι που κλείνει, θέλει τα πράγματα να γίνουν έτσι; Μήπως τα πρόβατα είναι λιγότερα για το μαντρί; Μήπως αυτή η δημοκρατία έχει λιγότερο κόστος χειραγώγησης και τεράστια κέρδη; Μήπως αυτή η δημοκρατία διαθέτει το αγιασμένο πετραχήλι για άφεση αμαρτιών;
Ας μου πει όμως κάποιος τι είναι δημοκρατία, να τη γιορτάσω κι εγώ στη μέρα της, παρόλο που δεν έχω παρανομήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι αν είναι τόσο σπουδαία αυτή η μέρα, ας τις κάνουμε περισσότερες. Πολλές! Κι ας μην την πούμε άμεση δημοκρατία. Σκέτο Δημοκρατία, αλλά να ξέρουμε τι λέμε.
Published by