του Ηλία Πιλάλη
Τα τελευταία χρόνια συχνά ακούω από πολιτικούς και δημοσιογράφους περί δημοσίου διαλόγου ή δημόσιας διαβούλευσης για πολύ σοβαρά θέματα που αφορούν στη ζωή μας και στο μέλλον μας.
Νιώθω το ίδιο εξαπατημένος όταν από παιδί και αργότερα ως νέος άκουγα, από τον «χαρισματικό» ηγέτη μας, ο λαός στην εξουσία.
Στην εικοσιπενταετή θητεία μου στη δημόσια εκπαίδευση, ούτε μία φορά (επαναλαμβάνω ούτε μία φορά) δεν κατέστη δυνατόν να ολοκληρωθεί ομαλά μια συνέλευση, ένας δημόσιος διάλογος δηλαδή, λιγοστών ανθρώπων που δυνητικά το μορφωτικό τους επίπεδο είναι μάλλον άνω του μετρίου. Αν το παράδειγμά μου είναι περιορισμένο, ας σκεφτούν οι αναγνώστες μια δική τους ανάλογη εμπειρία όπως μια συνέλευση πολυκατοικίας…
Δεν γνωρίζω αν είναι ίδιον της φυλής μας ή αποτέλεσμα της αμορφωσιάς μας η φραγή εισερχομένων απόψεων και σκέψεων σε έναν διάλογο. Αντιθέτως, οι εξερχόμενες με την απαραίτητη κλιμάκωση της έντασης προσπαθούν να επικρατήσουν ή έστω να ακουστούν. Δεν γνωρίζω δηλαδή αν ως λαός, έχουμε απωλέσει το «ακούειν».
Για ποιον δημόσιο διά-λογο και δημόσια διαβούλευση μας μιλάτε κύριοι; Πού, πότε και από ποιους γίνεται αυτός ο δημόσιος διάλογος; Ενημερώστε μας με ένα σποτάκι στη δημόσια τηλεόραση.
Μήπως από τους εκλεγμένους συνδικαλιστές και διαφόρους φορείς;
Γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες ποιο είναι το ποσοστό του εκλογικού σώματος που εξέλεξε αυτούς τους φορείς και συνδικαλιστές; Από ποιες κομματικές φατρίες πηγάζουν και ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι εκπρόσωποι που συνδιαλέγονται;
Περίπου γνωρίζω την απάντησή σας: Είσαι ένας αδιάφορος πολίτης που δεν συμμετέχει στα κοινά, δεν πηγαίνει στις συνελεύσεις, δεν συμμετέχει στις εκλογές αντιπροσώπων, δεν ενημερώνεται κ.τ.λ.
Απάντηση θεμελιωμένη στη μεταβίβαση των ευθυνών σας στον «ανυπάκουο» πολίτη. Στον «αδιάφορο» επαγγελματία. Απάντηση που απενοχοποιεί τους θύτες και γεμίζει με ενοχές τα θύματα. Απάντηση που σου λέει: κοίτα πόσο μαλάκας είσαι…
Αν βέβαια το ήθος σας και οι δημοκρατικές σας αρχές δεν σας επιτρέπουν να εκφραστείτε κάπως έτσι και αν οι αρχές αυτές θέλουν πραγματικά να διασφαλίσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα γιατί δεν κάνετε ένα δημοψήφισμα; Κλαδικό δημοψήφισμα. Για τους καθηγητές για παράδειγμα. Για τους μικροεμπόρους. Για τους γιατρούς του δημοσίου.
Ξέρω ξέρω, ένα μικρό μειδίαμα αρχίζει στο πρόσωπό σας. Επηρμένο ή ταπεινωτικό ή ίσως συμπονετικό για το λαό που δεν μπορεί να γνωρίζει και βέβαια δεν μπορεί να αποφασίζει για όλα αυτά που εσείς με τόσο κόπο σπουδάσατε στα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής. Που γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα τι σημαίνει οικοδομή στο λιοπύρι και στ’ αγιάζι. Έχετε μεγάλη εμπειρία από οκτάωρη και δια βίου εργασία. Έχετε εμπειρία χιλιάδων ωρών διδασκαλίας σε αίθουσες των 25 ατόμων. Γνωρίζετε, καλύτερα απ’ όλους τους εκπαιδευτικούς, τους εφήβους, τα παιδιά και βέβαια τα προβλήματα των νέων. Περιμένατε αρκετές φορές σε διαδρόμους νοσοκομείων, νιώσατε πολλές φορές την αγωνία για την πληρωμή των φροντιστηρίων των παιδιών σας, όπως και την πληρωμή του λογαριασμού του ρεύματος. Να μη μιλήσω για την πενιχρή σας σύνταξη που ούτε ένα θερμό λουτρονέρι δεν σας επιτρέπει να κάνετε.
Όχι, κύριοι πολιτικοί και συνδικαλιστές, δεν ξέφυγα από το θέμα περί δημοσίου διαλόγου.
Απλώς θα ήθελα, έστω, για μια φορά στη ζωή μου να αποφασίσω με την ψήφο μου, για μια αλλαγή στη δουλειά μου. Για τα δέντρα που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στο δρόμο που κατοικώ. Για τα σκουπίδια μου και τη διαχείρισή τους. Και βέβαια να υποστώ τις συνέπειες μιας λανθασμένης επιλογής ή της αποχής μου, από τη δημοκρατικότατη αυτή διαδικασία.
Και βέβαια… δεν αντέχω άλλο την ψευτιά και την υποκρισία σας.
Published by