Ξεκίνημα
Ζωγραφίζω από μικρό παιδί, –στο σχολείο έφτιαχνα διαρκώς διάφορα σκίτσα, σχέδια και μικρά κόμιξ. Παρ’ όλα αυτά, είμαι αυτοδίδακτος – αντί για καλλιτεχνικές σπουδές, προτίμησα να σπουδάσω Ιστορία. Τελικώς, οι σπουδές μου και το παράλληλο ενδιαφέρον για τα κοινά με έφεραν, «μέσω Λαμίας», πίσω στη ζωγραφική. Ξεκίνησα το 2009 να δημοσιεύω ταυτόχρονα γελοιογραφίες και άρθρα στο περιοδικό Άρδην, την εφημερίδα Ρήξη και άλλα πολιτικά έντυπα. Η ενασχόληση του γελοιογράφου με τα κοινά είναι απαραίτητη – του προσφέρει όχι μόνο το «υλικό» της δουλειάς του, όσο την αντίληψη και τα βιώματα που θα κάνουν το έργο του να έχει κάποιο –το όποιο– νόημα. Αλλιώς οι γελοιογραφίες του θα μοιάζουν με αερολογίες του καφενείου, που λέγονται εκ του ασφαλούς.
Πολιτική γελοιογραφία
Το ξεκίνημά μου στην πολιτική γελοιογραφία συνέπεσε με την οικονομική κρίση και τα όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν. Από τον Γιωργάκη και τον Άδωνη μέχρι τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη, η περίοδος που διανύουμε φαντάζει ως ένα χρυσορυχείο έμπνευσης για τους γελοιογράφους. Η εξάντληση της Μεταπολίτευσης και του πολιτικού της συστήματος είναι πρωτοφανής: η Βουλή μοιάζει πλέον με αποτυχημένο τάλεντ σόου της μεταμεσονύκτιας ζώνης χαμηλής τηλεθέασης. Υλικό άφθονο, λοιπόν, αλλά για τους γελοιογράφους τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σάτιρα ίσον πολιτική. Κάθε γελοιογραφία συνιστά αναπόφευκτα μια πολιτική «δήλωση» και οφείλει να εκτίθεται και να κρίνεται ως τέτοια. Δεν είναι απλά να κοροϊδεύεις τα κουσούρια και τις αδυναμίες του εκάστοτε πολιτευόμενου. Αλλιώς μπορεί πολύ εύκολα να ξεπέσει. Είτε να γίνει φτηνή και ανώδυνη είτε, από την άλλη, να γίνει προσβλητική και χυδαία. Και στις δύο περιπτώσεις έχει χάσει τον στόχο της.
Καραγκιοζωγραφική
Το επόμενο βήμα στη ζωγραφική μου «σταδιοδρομία» ήταν η επαφή μου με τον κόσμο του Θεάτρου Σκιών – καρπός της οποίας είναι η συμμετοχή μου στην έκδοση του περιοδικού ΚαραγκιοζοΛόγιο(ν). Νομίζω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από το Θέατρο Σκιών, ειδικά όσοι ασχολούνται με τη σάτιρα. Κυρίως πρέπει να διδαχθούμε το πως ο λαός μας επιλέγει να αυτοσαρκαστεί και να ξορκίσει με το γέλιο τον κακό του εαυτό. Ο Καραγκιόζης πάσχει με το κοινό του – δεν του κουνάει το δάχτυλο. Δεν είναι Λαζόπουλος. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι μιλάμε για ένα κομμάτι του πολιτισμού μας που –παραδόξως– έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα, στην εποχή της τηλεοπτικής παντοκρατορίας, που εισάγουμε πλέον αμάσητα τα πάντα. Ας μην το υποτιμούμε λοιπόν…
Περί τέχνης
Εδώ και λίγο καιρό έκανα ένα βήμα ακόμη, ασχολούμενος με την εικονογράφηση βιβλίων και την –ας την πούμε– «καθ’ αυτό ζωγραφική». Όσο προχωρώ, βέβαια, πληθαίνουν τα ερωτήματα και οι αναζητήσεις γύρω από την τέχνη, την παράδοση, τον πολιτισμό, το παλιό και το σύγχρονο, το οικείο και το ξένο. Βρίσκομαι ακόμα στην αρχή του δρόμου. Πάντως, η σημερινή «επίσημη» τέχνη δεν ου λέει και πολλά πράγματα – δεν έχω και τα φόντα να την καταλάβω άλλωστε. Μου δίνει, όμως, συχνά την εντύπωση μιας μεγάλης «συνωμοσίας» – ενός συνεχόμενου ψέματος: καλλιτέχνες, που δεν έχουν κάτι να πουν, φτιάχνουν έργα, που δεν είναι αυτό που δείχνουν, για να τα δουν φιλότεχνοι που παριστάνουν ότι τα εκτιμούν και να τα πληρώσουν νεόπλουτοι που υποκρίνονται ότι τους αρέσουν. Μάλλον χάσαμε τον μπούσουλα. Προσωπικά, εις ένδειξιν αντιαντισυμβατικής διαμαρτυρίας, προτιμώ να κάνω ζωγραφιές πιο απλοϊκές και στοιχειώδεις: Σπιτάκια, πουλάκια, δεντράκια, καραγκιοζάκια. Δεν είναι, το ομολογώ, ιδιαιτέρως βαθυστόχαστα. Τουλάχιστον όμως (προσπαθώ να) είναι όμορφα.
Ο Νικόλας Δημητριάδης γεννήθηκε το 1979 στην Αθήνα. Oι ρίζες του µικρασιατικές. Μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και έκανε µεταπτυχιακές σπουδές στη Νεώτερη Ελληνική Ιστορία, µε αντικείµενο την περίοδο του Εθνικού Διχασµού.
Ασχολείται µε την επιµέλεια βιβλίων και περιοδικών, τη γελοιογραφία, την εικονογράφηση και τη συγγραφή. Είναι µέλος της συντακτικής οµάδας του περιοδικού Άρδην και της εφηµερίδας Ρήξη. Μετέχει στην Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισµού και στη συντακτική οµάδα του περιοδικού νέος Λόγιος Ερµής. Τέλος, συµµετέχει στην έκδοση του περιοδικού του Θεάτρου Σκιών ΚαραγκιοζοΛόγιον.
Έχει εκδώσει το λεύκωµα γελοιογραφιών Σαξές Στόρυ (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2014) και έχει εικονογραφήσει βιβλία για τις Εναλλακτικές Εκδόσεις και τις εκδόσεις manifesto. Διατηρεί τη σατιρική ιστοσελίδα psorokostena.gr, όπου δηµοσιεύονται, µεταξύ άλλων, άρθρα και σκίτσα του.
Είναι σύζυγος της Κατερίνας και πατέρας του Δηµήτρη και του Αντώνη.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του: