Η ΕΛΠΙΔΑ ΖΥΓΩΝΕΙ
της Μαρίας-Αγγελικής Παναγοπούλου
Στα όρια της καλοσύνης
στην ύπαρξη και στη διαδρομή
της ψυχής, στυλώθηκε ο νέος
κι ανέβασε φωνή μεγάλη.
Η φύση τον ησυχάζει,
η μεγάλη ελιά γίνεται απάγκιο,
για την ψυχή και το σώμα του,
κι ακουμπισμένος εκεί,
με τις μέρες, αναχαράζει
τον ντορό του.
Η βία της εξουσίας
δεν τον αγγίζει, γίνεται μάρτυρας
τρελών εκπλήξεων, που η φύση
προστάζει, κι οδηγημένος στη
σωτηρία της ψυχής του ησυχάζει χαρούμενος.
Η ελπίδα ζυγώνει
η παγωνιά φεύγει
οι μέρες κυλούν αβίαστα
κι ο σκοπός της ζωής του
επιτελείται.
(Διαβάζοντας Ν. Καζαντζάκη Ο ανήφορος)
1-3-2023
ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΨΥΧΙΚΗ
Στη σήψη και στη θανή
στον πόλεμο και στην αγωνία
ανάβεις και σβήνεις καρδιά μου
φίλιό μου τέκνο.
Ανάπλαση ψυχική
με καταλαμβάνει, νικώ τις ώρες
τις δύσκολες, αναμασώ λέξεις
κι απογειώνομαι.
Φευγαλέες εντυπώσεις
είναι η ζωή μας, ένα όνειρο,
που αναβοσβήνει στωικά,
μια όαση παραμυθένια.
Η ψυχική ηρεμία
η ζωική δύναμη
και το πάλεμα μέσα από
τις συμπληγάδες, συμπληρώνει
τα κενά κι ανανεώνει τη ζωή.
Μύθος και προστασία θεϊκή
όνειρο και πραγματικότητα νέα
όλα απρόσωπα άλλ’ ανάλαφρα
νικούν και πάλλονται ηρωικά.
(Διαβάζοντας Ν. Καζαντζάκη Ο ανήφορος)
2-3-2023
ΝΕΡΕΝΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Ζευγαρώνεις με τον αγέρα,
χάνεσαι και φεύγεις με τη βροχή,
πρόσωπο εσύ αξιαγάπητο,
σύμβολο και διατριβή μου.
Νερένια παρουσία,
άχραντο μυστήριο
και θεία προσταγή,
μπαίνεις και βγαίνεις
στο συλλογισμό μου, αμόλυντος
και θαλερός σαν όνειρο μακρινό.
Η εικόνα της Παναγίας
στο πρόσωπό σου, ένα όραμα
απατηλό, ζευγαρώνει με το φως
της σελήνης, κι ανταμώνει
με τα πετεινά τ’ ουρανού.
Απέριττη παρουσία
απρόσωπη και ζωηρή
βγαίνεις από τις κουίντες
ώριμος κι ανθηρός.
Φεγγοβολάς κι οι αχτίνες σου
εξοβελίζονται στα ώριμα σπαρτά
της εύφορης κοιλάδας, που
δεσπόζει ανάμεσά μας
και γεννάει ελπίδα
και δύναμη ζωής ανάλαφρης
και θαλερής.
(Διαβάζοντας Ν. Καζαντζάκη Ο ανήφορος)
3-3-2023
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΙ ΩΡΑΙΑ
Πλημμύρα αισθήσεων
και παραισθήσεων
σχόλασμα του νου
ανάμνηση και φως.
Καλημερίζεις τη σιωπή
αντιδράς στο σκοτάδι
κι ελεύθερη κι ωραία
διαβαίνεις τη στενωπό.
Η θλίψη φεύγει μακράν
η σκέψη διανθίζεται
κι η αναψυχή ζυγώνει.
Θ’ αναπαυτείς στ’ ακρογιάλι
οι γλάροι που σ’ ακολουθούν
κράζουν λυπημένοι κι ο
στίχος σου, μελαγχολικός,
βρυχάται στη σιωπή.
Ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια
δίχως φόβο στοχάζεσαι
και προχωράς στ’ ανήλιαγα
λημέρια μόνη κι ελεύθερη.
4-3-2023