του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Συνηθίσαμε το έγκλημα. Έγινε θέαμα οικείο λίγο μετά τις διαφημίσεις. Το παρακολουθούμε τρώγοντας πίτσες. Από παντού ακούμε για σκοτωμούς. Για παιδιά που πεθαίνουν από την δίψα. Για ανθρώπους που ξεφτιλίζονται για λίγη τροφή. Για ανθρώπους που εκριζώνονται από τις εστίες τους αναζητώντας στα ξένα την αξιοπρέπεια που τους στέρησαν.
Την ίδια ώρα η Δύση –η δική μας Δύση, η Δύση στην οποία ανήκουμε– συστέλλεται ως κορασίδα, κάνει την αυτοκριτική της αλλά και πάλι κάτι περισσεύει. Περισσεύει η έπαρση. Η έπαρση που συγκαλύπτεται με ηχηρά ονόματα: αναστοχασμός, αποαποικιοποίηση κ.ά. Όμως και πάλι Εμείςείμαστε ο Πολιτισμός κι Εμείς δικαιούμαστε να επιβάλουμε την κατάκτηση των ανθρωπίνων… δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Όλος ο κόσμος πρέπει να γίνει Δύση. Ο δικός μας ρατσισμός είναι πράξη πολιτισμού. Του δικού μας πολιτισμού. Του πολιτισμού που, όσο ομνύει στην διαφορετικότητα, τόσο γινόμαστε όλοι ίδιοι.
Η Δύση στηρίζει την ευμάρειά της στην δυστυχία των άλλων. Γι’ αυτό δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την παχυσαρκία της, όταν οι τηλεοπτικές της οθόνες γεμίζουν από σκελετωμένα παιδιά του τρίτου κόσμου. Αλλά κι αυτό μπίζνα είναι. Στέλνεις ένα μήνυμα με χρέωση και ξενοιάζεις. Ή υιοθετείς εξ αποστάσεως ένα παιδί. Έρχεται πιο οικονομικά. Δεν σε ξυπνάει τα βράδια και δεν χρειάζεται να το τρέχεις δεξιά κι αριστερά.
Όλα είναι τακτοποιημένα. Γι’ αυτό και ξεχνάμε ότι η δική μας ευζωία χτίζεται με την δυστυχία των άλλων, των πολλών – δικών μας και ξένων. Μια ευτυχία που θάβεται σε χωματερές τις οποίες δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε! Ο πολιτισμός μας είναι πολιτισμός απορριμμάτων. Απορρίπτουμε αγαθά, ιδέες, ανθρώπους. Και κερδοσκοπούμε από τα απορρίμματα. Κερδοσκοπούμε ανακυκλώνοντας τα ποικίλα σκουπίδια μας. Πίσω από τα σκουπίδια μας όμως βρίσκονται άνθρωποι. Τις περισσότερες φορές άνθρωποι που δεν μας απλώνουν το χέρι για επαιτεία αλλά ζητούν να εξαιρεθούν από την «φιλανθρωπία» μας.
Στο μακρινό Αφγανιστάν βρίσκονται και επαγγελματίες του ελληνικού στρατού. Δεν ξέρω ούτε πόσοι είναι ούτε εάν συμμετέχουν στα συμμαχικά εγκλήματα. Ξέρω όμως πως η ανοχή σε αυτήν την απανθρωπία θα έπρεπε να μας προσβάλλει όλους.
Στην καλύτερη περίπτωση διαβάζουμε σε εφημερίδες –ξένες κυρίως– τις ειδήσεις από το κατεχόμενο Αφγανιστάν. Ο στρατός δολοφονεί συνεχώς αμάχους: μητέρες, παιδιά, ανθρώπους που πάνε στις δουλειές τους και δεν γυρίζουν ποτέ σπίτι τους.
130.000 ένοπλοι κι ένας λαός υπό κατοχή. Πρόσχημα ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Μια δεκαετία πριν αυτό το επιχείρημα ήταν ήδη αστείο. Τώρα είναι εξόφθαλμα επικίνδυνο.
Η Δύση καταστρέφει πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά μια χώρα. Μια χώρα που ανθίσταται. Αυτή η χώρα, δέκα χρόνια μετά την επέμβαση των αυτόκλητων Αμερικάνων και των συμμάχων τους, παράγει περισσότερο από το 90% των ναρκωτικών με τα οποία μπουκώνεται η δυτική ερημιά.
Οι Αφγανοί δεν είναι ούτε Χριστιανοί ούτε Εβραίοι ούτε πολιτικώς ορθοί Μουσουλμάνοι. Δεν έχουν κανέναν να υπερασπιστεί το δικαίωμά τους να υπάρξουν και να αυτοκαθοριστούν.
Τα εγκλήματα της Δύσης είναι και δια της τηλεόρασης εντός της οικίας μας αλλά έξω από την διπλοαμπαρωμένη πόρτα μας. Κάποτε όμως -ακόμη κι αν δεν την ανοίξουμε- αυτή η πόρτα θα σπάσει.
Θα έχουμε άραγε πού να κρυφτούμε τότε;
Υ.Γ. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό manifesto, πριν από μια δεκαετία. Δεν ξέρω πώς θα το έγραφα σήμερα. Σίγουρα όμως δεν θα άλλαζα το τέλος του.
Published by