του Γεώργιου Κ. Τασούδη
Αποτελεί, άραγε, η αστυνόμευση των τριτοβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας, την όντως λύση στα φαινόμενα ανομίας που περιοδικά εμφανίζονται σε κάποια από αυτά;
Το σύντομο τούτο σημείωμα το μόνο που φιλοδοξεί είναι η κατάθεση μερικών επιπλέον σκέψεων στο ήδη ευρύ και πολυσυζητημένο πλαίσιο προσέγγισης του ζητήματος, εξετάζοντάς το επί το τρίπτυχο «αιτία – συνέπεια – αιτιώδη αρχή».
Όσο η αστυνόμευση, λοιπόν, επιχειρεί να περιορίσει τις συνέπειες της αιτίας με την αιτία παρούσα, τόσο θα αποτυγχάνει να επιφέρει τους προσδοκώμενους καρπούς.
Η αντιμετώπιση της αιτίας των συνεπειών με άλλα αποτελεσματικότερα μέσα, όπως η πολιτική βούληση, δύναται να επιφέρει αυτοστιγμεί την εξάλειψη των συνεπειών της αιτίας, γεγονός που θα καταστήσει αχρείαστη την αστυνόμευση.
Στην εξεταζόμενη περίπτωση, δηλαδή την αστυνόμευση των Πανεπιστημίων, αλλά και σε γενικότερο καθεστώτος, η αιτία των συνεπειών εκπηγάζει από την ίδια την αρχή που προτάσσει την αστυνόμευση ως μέσον αντιμετώπισης των συνεπειών της αιτίας που αυτή παράγει και συντηρεί, ήτοι την πολιτική εξουσία.
Κι όσο η αιτία προσφέρει ζωτικότητα -και εκτιμάται πως προσφέρει άφθονη- για τα συμφέροντα της όντως αρχή της, ήτοι την πολιτική εξουσία, η εξάλειψη της αιτίας από την όντως αρχή της, μέσω της αστυνόμευσης, αλλά και γενικά, ας θεωρείται αδιανόητη καθόσον «πάσα βασιλεία εφ’ εαυτήν διαμερισθείσα, ερημούται, και οίκος επί οίκον πίπτει» (Λουκ. 11, 17).
Οπότε, από τη στιγμή που ουσιαστικά η πάταξη της αιτίας κρίνεται αδιανόητη ότι ασύμφορη και αντιβαίνουσα στην προσπάθεια του Κράτους να επιβληθεί δογματικά ως ανώτατη, μεταφυσική αρχή -δηλαδή καθολική και μη αμφισβητήσιμη-, κι εφόσον η αστυνόμευση των συνεπειών της κρίνεται ακίνδυνη για την ίδια την αιτία και κατ’ επέκταση για τα συμφέροντα της όντως αρχής της, η επιλογή αστυνόμευσης για την εξάλειψη των συνεπειών της ζωτικής για την πολιτική εξουσία αιτίας, στο πλαίσιο που όπως προαναφέρθηκε δεν είναι αυτοκτονική, τότε αποτελεί:
α) για τους δρώντες την αστυνόμευση μάταια, άδικη και φθοροποιό σκιαμαχία,
β) για τον λαό προϊόν εξαπάτησης και διαίρεσης,
γ) για τους νεολαίους εκφοβισμός και επιπλέον περισπασμό σε κίβδηλες αντιμαχίες και
δ) για το σύνολο της κοινωνίας σοβαρή ένδειξη, ότι η όντως αρχή της αιτίας διακατέχεται από ολοκληρωτικής υφής απωθημένα ή/και φιλοδοξίες.
Η δε αιτία ή μάλλον αιτίες, με τις συνέπειες των οποίων επιστρατεύεται η αστυνόμευση να σκιαμαχεί σισύφεια, είναι πολλές και αρκετά ευνόητες για να παρατεθούν στο σύνολό τους. Όμως, για του λόγου το ακριβές, ενδεικτικά θα αναφερθούν οι εξής: εξουσιαστική ασυδοσία, προσωποποίηση/ηδονισμός της εξουσίας, κομματοκρατία, ατιμωρησία, αδιαφάνεια, υπονόμευση του δημόσιου προς όφελος του ιδιωτικού και κυρίως, ως υπερ-αιτία, η έννοια της πολιτικής να αναχθεί σε Τεχνική καταργώντας σταδιακά όλα τα ιερά ανάγοντας και επιβάλλοντας τον εαυτό της ως τέτοιο.
Αναφανδόν, λοιπόν, οι προαναφερόμενες αιτίες/υπερ-αιτία, οι συνέπειες των οποίων αποσαθρώνουν κι απομυζούν κάθε τι το ακμαίο και δημιουργικό στον τόπο ετούτο, δεν άπτονται της αστυνόμευσης. Ούτε της ευχολογικής προσδοκίας η πολιτική να λειτουργήσει άμποτε ανιδιοτελώς, φιλολαϊκά και πατριωτικά, κατ’ επέκταση και με τα τρέχοντα δεδομένα άσκησης πολιτικής, αυτό-υπονομευόμενη.
Η εξάλειψη των συνεπειών, των αιτιών αυτών, ο έλεγχος της αιτιώδους αρχής τους, άπτονται σχεδόν αποκλειστικά της ελεύθερης κι αυτεξούσιας λαϊκής δράσης. Αυτά χρήζουν «αστυνόμευσης» και περιφρούρησης –η ελευθερία, το αυτεξούσιο-, μα και πρόταξή τους στο προσκήνιο τολμώντας επιτέλους έναν, πέραν της στερητικής αιγίδας της κομματικής φαυλοκρατίας, κοινωνικο-πολιτικό επαναπροσδιορισμό ως συνέπεια του οντολογικού.
Published by