του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Υπάρχει ένα χρόνιο έλλειμμα παιδείας στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν μιλώ για τα τσιμεντώματα στην Ακρόπολη. Ούτε για την τις σιδηροκατασκευές που προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά στον τόπο και στο τοπίο. Αυτά δεν είναι παρά λίγες από τις πολλές ενδείξεις ότι δεν ασκείται πολιτική, αλλά ότι πρακτορεύονται με ασύγγνωστη ελαφρότητα μικρές και μεγάλες εργολαβίες. Κορωνίδα αυτής της καταστροφικής ελαφρότητας είναι το καζίνο στο Ελληνικό! Αυτή είναι η χαμηλή προσδοκία τους για τον τόπο: να γίνει μπαρπουτιέρα! Κι οι ιθαγενείς παρκαδόροι των τζογαδόρων – για τις επίζηλες θέσεις των γκρουπιέρηδων, θα προτιμηθούν καθηκόντως τα δικά τους παιδιά.
Όλα αυτά και πολλά άλλα που δεν χωρούν σε ένα σημείωμα δεν μαρτυρούν απλώς έλλειμμα παιδείας. Μαρτυρούν έλλειμμα στοιχειώδους φιλοπατρίας και ήθους. Δεν ασχημονούν απλώς, ασελγούν σε έναν τόπο ιερό.
Και καημός της αντιπολίτευσης -της μείζονος, τουλάχιστον- δεν είναι η κατ’ εξακολούθηση κακοποίηση και η αποτροπή της, αλλά γιατί αργούν τα έργα! Γιατί δεν έρχονται οι μπουλντόζες!
Προφανώς και έχει χαθεί το μέτρο. Γι’ αυτό ο ειδικευμένος στις τηλεπωλήσεις Υπουργός μπορεί να παρομοιάζει ένα βλαχομπαρόκ χαμαιτυπείο με τον Παρθενώνα!
Δεν πρόκειται απλώς για μια γιγαντιαίων διαστάσεων βεβήλωση του αττικού τοπίου – έχουν, δυστυχώς, προηγηθεί πολλές μικρότερες. Πρόκειται για ομολογία ότι από την τουριστική μονοκαλλιέργεια, ο τόπος αλλάζει… αλλάζοντας ανεπαισθήτως χέρια!
Για τα μάτια των αφελών βεβαίως θα συνεχίσουν οι ντελάληδες του παλαιοκομματισμού να ρητορεύουν για παραγωγική ανασυγκρότηση και άλλα ηχηρά κι ωραία αλλά όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα τίποτε από όλα αυτά δεν πιστεύουν, αφού συστηματικά από μέρους τους διευκολύνεται κι ενθαρρύνεται ο παροπλισμός, που από πολίτες μας καθιστά πελάτες των πολυεθνικών.
Η οικονομικά και δημογραφικά κατεστραμμένη χώρα μας μέρα με την μέρα γίνεται έρμαιο εισαγωγών χαμηλής, κυρίως, ποιότητας προϊόντων εξάγοντας με αυτοκτονική ελαφρότητα εκατοντάδες χιλιάδες νέους σε όλη την υφήλιο.
Κι όμως μια πολιτική που θα υπηρετούσε τους πολίτες θα ξεκινούσε από τα στοιχειώδη. Και το στοιχειώδες είναι ότι ο αγροδιοτροφικός τομέας δεν είναι απλώς το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας αλλά, ως τμήμα της καθημερινότητας, παραμένει το μείζον ζήτημα του πολιτισμού. Το μείζον θέμα της πολιτικής, δηλαδή. Γι’ αυτό επείγει παράλληλα με έναν υπαρκτό αγοραστικό και περιβαλλοντικό πατριωτισμό να ενισχυθεί με κάθε τρόπο η παραγωγή και η διάθεση των υψηλής αξίας εγχώριων προϊόντων. Η αναγέννηση του αγροτοδιατροφικού τομέα δεν είναι απλώς αναγέννηση ενός κλάδου της οικονομίας. Είναι αναγέννηση όλης της χώρας. Είναι σεβασμός στην ομορφιά και τα δώρα του τόπου. Και, κυρίως, είναι επιλογή ζωής για όσους επιθυμούν να ζουν ως δημιουργοί κι όχι ως δανειολήπτες.
Αυτό που δεν κάνουν οι πολιτικοί, ας το τολμήσουν οι πολίτες.
(Πρωτοδημοσιεύθηκε στο φύλλο της “Χ” που κυκλοφορεί).
Published by