του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Παρακολουθώ με έκπληξη αλλά και με θλίψη τις τελευταίες ημέρες πολλούς Έλληνες, που δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να τσακωθούν με άλλους Έλληνες! Με εκπλήσσει η όψιμη γεωπολιτική τους επάρκεια και με συνθλίβει η παντοτινή ετοιμότητά τους ν’ ανοίξουν τα κεφάλια των διπλανών τους στο όνομα της Ειρήνης!
Τι χρεία δικαιοσύνης έχουμε, αφού νυχθημερόν αποφαίνεται το φ/μ;
Διαβάζω: Εγκληματίας πολέμου ο Πούτιν. Αλλά αθώοι του αίματος οι αυτουργοί των «προληπτικών πολέμων» και των «παράπλευρων απωλειών»;
Τίποτε δεν μπερδεύω. Προσπαθώ να μην ξεχάσω. Να μην ξεχάσω ότι στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1990), τα 32.195 σκοτωμένα παιδιά, δεν ήσαν λιγότερο παιδιά από τα παιδιά της Ουκρανίας, επειδή η Αμερική είχε πρόσχημα. Να μην ξεχάσω επίσης ότι στον δεύτερο πόλεμο του κόλπου (2003), που το πρόσχημα ήταν ένα ακόμη ψέμα, οι νεκροί αυξήθηκαν χωρίς, απ’ ότι θυμάμαι, να διαταραχθεί στο ελάχιστο η συμμαχική ευαισθησία μας.
Παρόμοια αναισθησία παρατηρήθηκε και λίγα χρόνια αργότερα με την επίθεση στην Λιβύη του εταίρου της Δύσης μας Καντάφι.
Πιστεύω ότι οι Ουκρανοί που υπερασπίζονται την πατρίδα τους από την ρωσική εισβολή είναι άξιοι θαυμασμού και στήριξης αλλά δεν μπορώ -ούτε και θέλω- να ξεχάσω ότι άλλοι άνθρωποι που υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους δεν είχαν ούτε τον θαυμασμό μας ούτε την στήριξή μας. Δεν αναφέρομαι μόνο στους Σέρβους. Οι Αφγανοί λ.χ. που για δυο δεκαετίες πολέμησαν τους εισβολείς και τον στρατό κατοχής της πατρίδας τους με 300.000 θύματα, εκ των οποίων οι 230.000 άμαχοι δεν ήσαν ήρωες αλλά «τρομοκράτες», που ακόμη και σήμερα, μετά την νίκη τους, οι ηττημένοι Αμερικανοί τους υπεξαιρούν τα 7 δισεκατομμύρια δολάρια της κεντρικής τους τράπεζας, που είναι κατατεθειμένα στις ΗΠΑ!
Είμαι με τους ανθρώπους που ξεσπιτώνονται. Είμαι με αυτούς που υπερασπίζονται βωμούς κι εστίες. Κι ως Έλληνας θα ήθελα η κυβέρνησή μας να έχει άλλο ηθικό ανάστημα, να πάρει πρωτοβουλία οι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις να γίνουν, όχι στην Λευκορωσία αλλά στην Λευκωσία, για να θυμηθεί ο κόσμος ολάκερος ότι μια πατρίδα, μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, είναι ακόμη μισή, επειδή μιλήσαμε πολύ για διάφορους πασιφισμούς αλλά καθόλου για την Ελευθερία.
Τα «ναι μεν αλλά» δεν τα βάζει καμιά μικροψυχία. Τα βάζει η ιστορία. Και κατά την γνώμη μου καλώς τα βάζει. Κι αν δεν τα πάρουμε στα σοβαρά, στην επόμενη εισβολή θα τσακωνόμαστε για τα ίδια.
Υ.Γ. Για την αβάσταχτη χαρά των δημοσιογράφων που κλείνουν ρωσικά ΜΜΕ στην χώρα μας δεν έχω να γράψω τίποτε. Τιμούν και το ψωμί που τρώνε κι αυτούς που τους το δίνουν. Την δημοσιογραφία όμως, νομίζω, ότι δεν την τιμούν.
Υ.Γ.2 Δεν γνωρίζω ποια είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αν είναι η πλευρά του ισχυρότερου μπορεί να είμαστε και με αυτή. Πιστεύω όμως ότι η Ελλάδα είναι μια μεγάλη πατρίδα για να διαπράξει την μικρότητα μιας ατιμίας, που στο ζύγι της θα γέρνουν οι τουριστικές απώλειες και τα αδιάθετα ροδάκινα κι όχι το δίκαιο κι η ελευθερία.
Published by