του Θεόδωρου Ε. Παντούλα
Aπό καιρό έχουν χαθεί τ’ αυγά και τα πασχάλια στο μικρό χωριό μας.
Κάποτε η Αριστερά ήταν τίτλος τιμής. Είχε το ηθικό πλεονέκτημα απέναντι σε μια Δεξιά που κανοναρχούσε τον δημόσιο βίο μας ρητορεύοντας και διορίζοντας.
Κάποτε η Αριστερά ήταν τίτλος τιμής. Μετά έγινε προϋπόθεση για να κάνεις καριέρα. Παντού: στην πολιτική, στο πανεπιστήμιο, στα Μ.Μ.Ε. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Επαγγελματίες εργατοπατέρες οι ανεπάγγελτοι του κομματικού υπόκοσμου.
Με συντροφικές αργομισθίες, λίγδωσε μια χαρά τ’ αντεράκι της η κάποτε Αριστερά, που εμπορεύτηκε μια χαρά την αριστεροσύνη της σε καλή τιμή –στα ευρύχωρα πάντοτε πλαίσια της μεγάλης «προοδευτικής –και χρηματιστηριακής– παράταξης» που κούρνιασε την ορφάνια της.
Δείτε τον κοινωνικό σας περίγυρο. «Προκομμένοι» (και χορτασμένοι άχρι σκασμού) Αριστεροί μοιράζουν ακόμη και σήμερα πιστοποιητικά «προοδευτικότητας».
Ακόμη κι ετούτη την ώρα, τώρα που λεηλατείται η πατρίδα μας, αυτοί –οι … αντιευρωπαϊστές– ενθυλακώνουν τ’ αργύρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις επιδοτούμενες τσαχπινιές τους!
Ναι, αγαπητοί μας αναγνώστες, μην κακοκαρδίζεστε, το ξέρουμε. Η Αριστερά δεν σχημάτισε ποτέ κυβέρνηση όλα αυτά τα χρόνια αλλά αυτή κατ’ ουσίαν κυβέρνησε σε όλη την μακρά μεταπολίτευση. Σε αυτήν λογοδοτούσαν όλοι τους.
Και τώρα, τώρα που ψόφησε η κότα με τα χρυσά αυγά, τι μας λέει η καθεστωτική «μας» Αριστερά; Τα συνήθη συνθήματα. Ταμπουρώνεται με άνεση στο κοτέτσι του λαϊκισμού, αιτούμενη –εδώ και τώρα μάλιστα– την επιστροφή μας στις γνωστές και πολυαγαπημένες παλαιοκομματικές πρακτικές των διορισμών!
Όχι, να γίνει ένα κράτος που δεν θα μας προσβάλλει αλλά να γίνει ένα ακόμη μεγαλύτερο κράτος. Όχι για να βολευτούμε όλοι αλλά για να μην ξεβολευτούν αυτοί.
Όχι λοιπόν στην αξιολόγηση, όχι στην αξιοκρατία. Ναι στην κεκτημένη μας τεμπελιά! Τα Μνημόνια, εκτός των άλλων –πράγματι– θίγουν τις όποιες κατακτήσεις μας. Λίγο όμως ενδιαφέρει αν θίγουν την αξιοπρέπειά μας και την εθνική μας ανεξαρτησία.
Ουραγός αυτής της νέας εθνικοφροσύνης η ιμιτασιόν Αριστερά μας ανεμίζει άδεια ονόματα και διάτρητα προσχήματα.
«Αλληλεγγύη» –λέει και το μισοπιστεύει. Μα αυτοί που δεν μοιράστηκαν τον πλούτο τους, θα μοιραστούν τώρα την φτώχεια μας;
Αν χρειαζόμαστε κάτι ετούτη την ώρα, αγαπητοί αναγνώστες, αυτό δεν είναι αυτή η κραταιά κρατικοδίαιτη «Αριστερά» που έχουμε.
Χρειαζόμαστε όμως να πιστέψουμε και πάλι και να εργαστούμε για όσα εκείνη λέρωσε.
Χωρίς όμως –ξηγημένα πράγματα– να την ανακυκλώσουμε στο πλυντήριο καμιάς νέας (συν)αλλαγής.
Published by