του Ηλία Πιλάλη
Για πόσες δεκαετίες ακόμα θα ακούμε προεκλογικές κορόνες από υποψήφιους πρωθυπουργούς κι επίδοξους υπουργούς παιδείας και πολιτισμού για ίδρυση ακαδημιών μουσικής, θεάτρου και χορού;
Στην Ευρώπη «μας» ο θεσμός των ακαδημιών μουσικής, θεάτρου και χορού υπάρχει και λειτουργεί επιτυχώς εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Τι είναι όμως αυτός ο θεσμός;
Οι σπουδαστές των ακαδημιών ολοκληρώνουν έναν πολυετή κύκλο μαθημάτων ανωτέρου επιπέδου στο γνωστικό πεδίο που έχουν επιλέξει π.χ. βιολί, πιάνο, τραγούδι, μπαλέτο, παντομίμα κ.ά. Παράλληλα ολοκληρώνουν ενότητα μαθημάτων παιδαγωγικής φύσεως έτσι ώστε, όταν γίνουν δάσκαλοι να μη τραυματίζουν σωματικά και ψυχικά τους μαθητές τους ακόμη και αν χρίζουν ειδικής παιδαγωγικής προσέγγισης-διδασκαλίας. Παθήσεις που συνδέονται με λανθασμένη διδασκαλία είναι: τενοντίτιδες, πολύποδες στις φωνητικές χορδές, μυϊκοί και οστικοί τραυματισμοί και βέβαια απογοητεύσεις, αίσθημα αποτυχίας, καταθλίψεις, κ.τ.λ.
Τέλος οι απόφοιτοι των ακαδημιών διαθέτουν έναν διαβαθμισμένο τίτλο σπουδών ο οποίος πιστοποιεί την καλλιτεχνική και την παιδαγωγική τους επάρκεια.
Και μην πει κανείς πως όλα αυτά τα προσόντα τα παίρνει κάποιος από τα ωδεία ή τις σχολές θεάτρου και χορού… Ούτε βέβαια από τα πανεπιστήμια μουσικολογίας και θεατρολογίας. Και σε καμία περίπτωση δεν έχω την πρόθεση να υποβαθμίσω το ρόλο τους όταν αυτά λειτουργούν σωστά και νόμιμα.
Αναρωτήθηκαν ποτέ οι πολιτικοί μας πόσες χιλιάδες φοιτητών σπουδάζουν ή έχουν τελειώσει την ακαδημία πιάνου στο Λονδίνο; Την ακαδημία βιολιού στη Βιέννη; Την ακαδημία χορού στο Άμστερνταμ; Την ακαδημία θεάτρου στο Βερολίνο;
Αναρωτήθηκαν πού εργάζονται αυτοί οι άνθρωποι σήμερα; Αναρωτήθηκαν αν αξιοποιήσαμε τις γνώσεις τους στην περίπτωση που επέστρεψαν στην Ελλάδα;
Αναρωτήθηκαν για τα κεφάλαια που έφυγαν από τον τόπο μας και για αυτά που θα φύγουν;
Κλείνοντας θα ήθελα να κάνω μια κωμικοτραγική πρόβλεψη.
Φανταστείτε σε λίγα χρόνια να φεύγουν σπουδαστές προς την Ακαδημία Βυζαντινής μουσικής του Λονδίνου, Ελληνικών παραδοσιακών χορών στην Ακαδημία χορού της Σμύρνης και στην Ακαδημία Μπουζουκιού του Βερολίνου.
Σε ποιον Έλγιν θα ρίξουμε τότε, την ευθύνη της ανοργανωσιάς μας;
Published by